در طی نزدیک به 25 سال گذشته ، وس اندرسون و رابرت یومن یکی از ضروری ترین جفت های کارگردان و فیلمبردار سینما بوده اند. این دو فیلمسازی سبکی خاص را ایجاد کرده اند که اندرسون را به یکی از شناخته شده ترین مولفان تاریخ سینما تبدیل کرده است. یک نگاه به قاب تمام چیزی است که لازم است بدانید در حال تماشای یک فیلم وس اندرسون هستید، خواه این طراحی صحنه فوق‌العاده، تقارن دقیق یک ترکیب یا دقت حرکات جانبی دوربین باشد.
اندرسون همیشه یک فیلمساز بسیار بصری بوده است، و به اولین فیلم تحسین‌شده‌اش «Bottle Rocket» و فیلم دوم دومش «Rushmore» برمی‌گردد. اما در طول سال‌ها، کار او فقط در آهنگ‌سازی‌هایش سبک‌تر و دقیق‌تر شده است. “The French Dispatch” را با “Rushmore” مقایسه کنید ، و دومی در مقایسه عملاً سست و خشن است. این یک کلیشه است که هر حرکت وس اندرسون کمی بیشتر از آخرین حرکت وس اندرسون است – اما وقتی نتایج به همان اندازه زیبا هستند، شکایت کردن سخت است.
اگرچه اندرسون ۱۱ ویژگی عمیق در حرفه خود دارد، اما هیچ نشانه ای از کاهش سرعت به عنوان یک هنرمند و فیلمساز نشان نمی دهد. آخرین فیلم او، «شهر سیارکی» ژوئن، یکی از تحسین‌شده‌ترین تک‌آهنگ‌های اوست که به خاطر داستان دلخراش غم و اندوه و کاوش متفکرانه‌اش در طبیعت هنر، تحسین‌کنندگان را برانگیخت. و این تنها فیلم او در سال جاری نیست. «دنیای شگفت انگیز هنری شوگر» که قرار است در اکتبر امسال در نتفلیکس اکران شود، اولین فیلم کوتاه اندرسون است. این فیلم که اقتباسی از مجموعه داستان کوتاه رولد دال به همین نام است، بندیکت کامبربچ در نقش اصلی در کنار رالف فاینس، دو پاتل، بن کینگزلی، روپرت فرند و ریچارد آیواد ایفای نقش خواهد کرد.
با پخش «شهر سیارکی» در Peacock، فهرست بهترین عکس‌های موجود در کاتالوگ اندرسون را به‌روزرسانی کرده‌ایم. ورودی ها رتبه بندی نشده اند و به ترتیب انتشار فیلم فهرست شده اند.
[یادداشت سردبیر: این فهرست در ابتدا در ژوئن 2019 منتشر شد و چندین بار به روز شده است.]
“Bottle Rocket” (1996)
اولین کارگردانی بلند سینمایی وس اندرسون در سال 1996 با «راکت بطری» با بازی اوون و لوک ویلسون انجام شد. اندرسون با همکاری اوون ویلسون فیلمنامه را نوشته است. این فیلم اولین همکاری مهمی بین اندرسون و رابرت یومن فیلمبردار بود که پس از کار بر روی عناوینی مانند “کاوبوی داروخانه” گاس ون سنت، به عنوان مدیر فیلمبرداری برای تماشا تبدیل شد. اندرسون و یومن در اولین همکاری مشترک خود استفاده چشمگیر از فضا را به نمایش گذاشتند و راه هایی برای افزایش انزوا و تنهایی شخصیت هایشان با مسدود کردن فضای اطرافشان پیدا کردند.
“Bottle Rocket” (1996)
بازنمایی روابط شخصیت ها از طریق مسدود کردن برای مدت طولانی برای اندرسون و یومن بیشترین اولویت را داشته است. فقط به این نگاه کنید که چگونه آنتونی (لوک ویلسون) و اینز (لومی کاوازوس) به عنوان شخصیت هایشان در حال عاشق شدن هستند. استفاده از نرده برای جدا کردن آنتونی از دیگنان (اوون ویلسون) تنش چشمگیری را از نظر بصری در مورد تأثیر این رابطه بر دوستی آنها ایجاد می کند.
“Rushmore” (1998)
دقت اندرسون و یومن در مورد میخکوب کردن الگوهای بصری در سینما بی نظیر است. سکانسی لذت بخش در کمدی «راشمور» در سال ۱۹۹۸ که اندرسون به بلوغ رسیده است، تمام کلوپ‌هایی را که توسط شخصیت اصلی مکس فیشر (جیسون شوارتزمن) اداره می‌شود، شرح می‌دهد، هر شات مکس را در مرکز کادر قرار می‌دهد تا کمال و نیاز او به کنترل را تجسم کند.
“The Royal Tenenbaums” (2001)
یئومن برای فیلمبرداری صحنه های داخلی “The Royal Tenenbaums” به لنزهای آنامورفیک صفحه عریض تکیه می کرد تا شخصیت ها اغلب خود را در مرکز دارایی های خود به دام بیاندازند. همانطور که فیلمبردار به مجله ASC گفت: «یک چیزی که من در مورد فیلمبرداری آنامورفیک دوست دارم این است که شما می توانید چند شخصیت را با هم داشته باشید و همچنان به آنها بسیار نزدیک باشید، که به شما کمک می کند از کات جلوگیری کنید… نماهای زیادی در «The Royal Tenenbaums» وجود دارد. جایی که یک نفر در مرکز مرده کادر با چیزهای دیگر در اتاق وجود دارد که به نوعی در لبه‌ها چیده شده‌اند. و سپس عکس هایی با حدود 9 نفر که در کادر چیده شده اند وجود دارد. شما فقط می توانید تنوع بیشتری از کارهای صحنه سازی در صفحه عریض ایجاد کنید.”
“The Royal Tenenbaums” (2001)
اندرسون برای سومین فیلم بلند خود با نام «The Royal Tenenbaums» که بن استیلر، گوئینت پالترو، آنجلیکا هیوستون و جین هکمن را برای ایفای نقش های اصلی انتخاب کرد، قدرت ستارگان بزرگی را جذب کرد. کارگردان و یومن با سبک روشمند خود در اینجا تهاجمی‌تر شدند، به خصوص وقتی نوبت به طراحی تولید پر جنب و جوش، جلوگیری از طراحی صحنه (نگاه کنید به این نما از پنجره‌هایی که مارگوت جوان و چاس را از هم جدا می‌کند) و استفاده از پانل‌های دوربین به میان می‌آید. هر سه عنصر به علائم تجاری سبک اندرسون تبدیل شده اند.
“The Royal Tenenbaums” (2001)
یکی از فراگیرترین عکس های اندرسون زمانی می رسد که مارگو تننبام گوئینت پالترو از اتوبوس خط سبز پایین می آید و به سمت ریچی تننبام لوک ویلسون می رود. این دو شخصیت مخفیانه عاشق یکدیگر هستند. دوربین اندرسون مارگوت را از جلو ردیابی می‌کند و جلوه‌ای لغزنده برای شخصیت ایجاد می‌کند که با ترکیب سبزه اتوبوس و رنگ بژ کت مارگوت، حسی رویایی به نظر می‌رسد. استفاده از “این روزها” نیکو یکی از بهترین نشانه های موسیقی اندرسون است.
“The Royal Tenenbaums” (2001)
خشونت اندرسون اغلب می‌تواند بازیگوش باشد (به «آقای روباه شگفت‌انگیز» و «پادشاهی طلوع ماه» مراجعه کنید)، اما یکی از لحظات جذاب‌تر او زمانی فرا می‌رسد که «تننبام‌های سلطنتی» تلاش خودکشی ریچی را دوباره زنده می‌کند. تصویری از زاویه دید ریچی در حالی که به موهای کوتاه شده و مچ های خون آلودش نگاه می کند، با الگوی دقیقی که مو روی سینک سفید ایجاد می کند، تکان دهنده تر است. نور آبی اندرسون باعث ایجاد آرامش می شود و یکی از احشایی ترین نماهای حرفه ای او را ایجاد می کند.
“The Life Aquatic with Steve Zissou” (2004)
اندرسون با «The Royal Tenenbaums» و فیلم بعدی‌اش «The Life Aquatic with Steve Zisso» در سال 2004، واقعاً به تسلط خود در رنگ‌ها پی برد. “آبزی” به فرض اقیانوسی خود ادامه می دهد و از سایه های آبی در لحظات کلیدی برای انعکاس حالات درونی شخصیت های اندرسون استفاده می کند. این نما از استیو زیسو بیل موری که در انتهای اسکله ایستاده و از دوربین به دور نگاه می کند، حالت افسردگی او را تشدید می کند، احساسی که با آسمان آبی تیره همخوانی دارد.
“The Life Aquatic with Steve Zissou” (2004)
یکی از نقاط قوتی که اندرسون در طول سال‌ها به آن دست یافته است، جمع‌آوری بازیگران گسترده‌اش در یک قاب است تا تابلوهایی خلق کند. انسداد کلیدی است، زیرا اندرسون و یومن از قطب‌های قاب قایق برای ایجاد سه‌گانه بصری استفاده می‌کنند که به تنش فزاینده در بین خدمه می‌افزاید.
“The Life Aquatic with Steve Zissou” (2004)
اندرسون و یومن این عکس از روزنه را در سرتاسر فیلم The Life Aquatic تکرار می‌کنند و شخصیت‌های مختلفی را در مرکز کادر نشان می‌دهند. موتیف بصری در برانگیختن ماهیت تسخیرکننده صحنه برای شخصیت هایی مانند جین آنجلیکا هیوستون، که رابطه بیگانه اش با استیو از طریق سردی آب آبی فیلتر می شود، موثر است.
“The Darjeeling Limited” (2007)
پنجمین فیلم اندرسون، «دارجلینگ محدود»، اوون ویلسون، آدرین برودی و جیسون شوارتزمن را به عنوان سه برادر انتخاب کرد که امیدوارند در سفری با قطار در سراسر هند دوباره به هم متصل شوند. اندرسون می‌تواند با ست‌های مصنوعی خیره شود، اما برای گرفتن هند، عاقلانه تصمیم گرفت با بسیاری از عکس‌های بیرونی‌اش طبیعی عمل کند. نتایج برخی از نفس گیرترین ضربات تثبیت کننده اوست.
“The Darjeeling Limited” (2007)
یومن یک بار به تلگراف گفت: «وس دوست دارد شما را از منطقه راحتی خود بیرون کند، و گاهی اوقات در موقعیت‌های بسیار سختی قرار می‌گیرید . وقتی «دارجلینگ لیمیتد» را ساختیم، در قطاری مشغول عکسبرداری بودیم و او واقعاً اصرار داشت که قطار همیشه باید حرکت کند. و ما مجبور بودیم در یک قطار واقعی و نه یک مجموعه عکسبرداری کنیم، به طوری که مقدار معینی از مشکلات لجستیکی را ایجاد می کند.
“Fantastic Mr. Fox” (2009)
وس اندرسون برای کارگردانی اولین انیمیشن استاپ موشن خود، از همکاری با یئومن فاصله گرفت و تریستان الیور را استخدام کرد، کسی که در این ژانر به عنوان مدیر فیلم های کلاسیک استاپ موشن مانند «دویدن مرغ» و اسکار نامی برای خود دست و پا کرد. برنده «والاس و گرومیت: نفرین خرگوش بود». برای گرفتن این شات خیره کننده، این دو از سران روپ برای ایجاد افکت آبشار استفاده کردند. هرگز تنهایی اینقدر زیبا نبوده است.
“Fantastic Mr. Fox” (2009)
یکی از اعضای کلیدی فیلمبرداری «آقای فاکس شگفت‌انگیز» طراح تولید، نلسون لوری بود که از نزدیک با اندرسون و الیور برای تنظیم ظاهر به یاد ماندنی فیلم همکاری کرد. کار لوری در طراحی مزرعه یکی از دلایل اصلی دیدن عکس‌های استقرار اندرسون است.
“Fantastic Mr. Fox” (2009)
لوری و اندرسون طراحی دنیای «آقای فاکس شگفت‌انگیز» را با اولویت دادن به تئوری رنگ‌های مورد نیاز برای زنده کردن تنظیمات آغاز کردند. لوری در سال 2009 به Coming Soon گفت: «این یک پالت رنگ محدود بود که برای یک فیلم انیمیشن کاملاً غیرعادی بود. آبی یا سبز وجود نداشت. [بیشتر] رنگ های پاییزی بود.» این تصمیم به بسیاری از نماهای اندرسون فضایی روستایی و گرم می دهد، که برای مضامین خانوادگی که در مرکز داستان جریان دارد، عالی است.
“Moonrise Kingdom” (2012)
شاید جذاب‌ترین لحظه در «پادشاهی طلوع ماه» زمانی فرا می‌رسد که سوزی و سام به ساحل مخفیگاه خصوصی خود می‌روند تا یک رقص بداهه با «Les Temps de l’Amour» فرانسوا هاردی برگزار کنند. اندرسون و یومن لحظه را در یک برداشت ثابت ثبت می کنند به طوری که حرکات رقص بدون مهار شخصیت ها به عنوان تنها حرکت در شات تقویت می شود. این یکی از عفونی ترین و دوست داشتنی ترین قاب های اندرسون است.
“Moonrise Kingdom” (2012)
افتتاحیه «پادشاهی طلوع ماه» و روشی که اندرسون خانواده بیشاپ را در اتاق‌های مستقلشان قاب می‌دهد، همه چیزهایی را که باید در مورد عدم ارتباط گروه بدانند به بیننده می‌گوید. این عکس از والدین سوزی (با بازی فرانسیس مک دورمند و بیل موری) نمایشی بصری از ازدواج شکسته آنهاست، قهوه ای های خشک شده و نورهای پاییزی فقط به فضای زوال ازدواج می افزاید.
“Moonrise Kingdom” (2012)
اندرسون برای «پادشاهی طلوع ماه» که آنها در مکان‌های مختلف در اطراف خلیج ناراگانست، رود آیلند فیلمبرداری کردند، دوباره با یئومن متحد شدند. عجیب‌ترین لمس‌های اندرسون، مانند این عکس دوچشمی، اغلب می‌تواند منتقدان را در مورد کارش دچار اختلاف کند. برای طرفداران سرسخت اندرسون، این عکس ها هستند که کاملاً لذت بخش هستند.
“Moonrise Kingdom” (2012)
وس اندرسون و رومن کاپولا نامزد اسکار برای بهترین فیلمنامه اصلی بودند، اما فیلمبرداری یومن به نوعی نتوانست از آکادمی به رسمیت شناخته شود. اندرسون و یومن ماهرانه با فضا بازی می‌کنند تا داستان عاشقان متقاطع خود را بگویند (مانند این عکس عریض)، و الگوی رنگی یومن «آقای روباه خارق‌العاده» را به خاطر می‌آورد که چگونه زردها و سبزها حسی غبارآلود و بی‌زمان ایجاد می‌کنند. .
“Moonrise Kingdom” (2012)
خانه درختی پیشاهنگان خاکی اندرسون یکی از خلاقانه ترین مجموعه های اوست. همانطور که طراح تولید، آدام استوکهاوزن به نیویورک تایمز گفت، «چند دور طول کشید تا به ایده نهایی این رسید، زیرا من آن را در ارتفاع معقول و ایمن طراحی می‌کردم، و خنده‌دار نبود. بنابراین وس از من خواست تا آن را بلندتر و بلندتر و بلندتر کنم تا زمانی که به شدت بلند شد.» خانه درختی آنقدر بلند شد که استوکهاوزن مجبور شد دو درخت را به هم ببندد تا از سازه حمایت کند.
“The Grand Budapest Hotel (2014)
چشم به هم زدن تنها کلمه مناسب برای توصیف استفاده اندرسون از مدل های مینیاتوری در “هتل بزرگ بوداپست” است که با خود ساختمان همنام شروع می شود. آدام استاکهاوزن، طراح تولید، به نیویورک تایمز گفت که این تصویر از «نقاشی های غنی از رنگ های هنرمند منظره ساز قرن نوزدهم کاسپار دیوید فردریش الهام گرفته شده است. آنها از مایکل لنز، هنرمندی خواستند که سبک فردریش را در نقاشی روی دیوار اتاق غذاخوری هتل بازسازی کند و این نگاه به پس‌زمینه راه پیدا کرد.» تیم تولید “همچنین از طریق آرشیو هتل ها و معماری مکان هایی مانند Grandhotel Pupp در کارلووی واری، جمهوری چک را بررسی کردند” تا معماری مینیاتور را به درستی دریافت کنند.
“The Grand Budapest Hotel (2014)
یئومن سرانجام به لطف فیلم «هتل بزرگ بوداپست» ساخته اندرسون، اولین نامزدی اسکار خود را برای بهترین دستاورد سینمایی به دست آورد. این فیلم که به‌طور گسترده‌ای به‌عنوان تاج‌گذاری دستاورد اندرسون در نظر گرفته می‌شود، جشنی عظیم از نماهای بی‌نقص است که برخی از بهترین طراحی تولید و کارگردانی هنری قرن بیست و یکم را به حداکثر می‌رساند.
“The Grand Budapest Hotel (2014)
«یک فروشگاه قدیمی [در گورلیتز، آلمان] وجود داشت که اجاره داده شده بود و در آن زمان کسی در آن مشغول به کار نبود، بنابراین [وس] برای بازدید از آن رفت و مانند پنج طبقه بالا بود و یک نورگیر زیبا روی آن قرار داشت. یئومان در مورد یافتن مکان هتل به تلگراف گفت. این یک جور مکانی عالی بود زیرا دفاتر تولید و کمد لباس و اتاق دوربین را در دو طبقه بالا قرار دادند و طبقات دیگر به نوعی تبدیل به هتل ما شدند.
“The Grand Budapest Hotel (2014)
اندرسون در سرتاسر “Grand Budapest” با تخیل تماشاگر بازی می کند و دکورهای واقعی را آنقدر با مینیاتور عوض می کند که فیلم کیفیتی خارق العاده به خود می گیرد. یکی از 9 نامزدی اسکار این فیلم شامل بهترین طراحی تولید بود.
“The Grand Budapest Hotel (2014)
وقتی اندرسون و یومن به شما نیاز دارند که عاشق شخصیتی شوید، آنها می‌دانند که چگونه کلوزآپ عالی را برای تحقق آن بسازند (مارگو را در «تننبام‌های سلطنتی» ببینید. این شات از آگاتای Saoirse Ronan شاید رویایی ترین عکس اندرسون باشد. نگه داشتن چهره فرشته‌ای رونان در مرکز کادر و داشتن مه‌ای از نورهای چرخان که به دور او می‌چرخند، به اندرسون اجازه می‌دهد تا اطمینان حاصل کند که آگاتا همان طلسمی را که در Zero انجام می‌دهد، بر بیننده می‌افکند.
“The Grand Budapest Hotel (2014)
اندرسون با تریستان الیور، فیلمبردار «آقای فاکس فوق‌العاده» خود، زمانی که نوبت به ساخت دومین انیمیشن استاپ موشن خود، «جزیره سگ‌ها» رسید، دوباره متحد شد. بهترین عکس‌های این دو (مانند این تصویر کاوشگر طلایی) با ترکیب عکس‌های عریض ژانر وسترن، ترکیب‌بندی‌های کلاسیک را با طراوت سبکی ترکیب می‌کنند که به نقطه اصلی آثار اندرسون تبدیل شده است.
“Isle of Dogs” (2018)
اندرسون با تریستان الیور، فیلمبردار «آقای فاکس فوق‌العاده» خود، زمانی که نوبت به ساخت دومین انیمیشن استاپ موشن خود، «جزیره سگ‌ها» رسید، دوباره متحد شد. بهترین عکس‌های این دو (مانند این تصویر کاوشگر طلایی) با ترکیب عکس‌های عریض ژانر وسترن، ترکیب‌بندی‌های کلاسیک را با طراوت سبکی ترکیب می‌کنند که به نقطه اصلی آثار اندرسون تبدیل شده است.
“Isle of Dogs” (2018)
اندرسون آثار آکیرا کوروساوا و هایائو میازاکی را الهام‌بخش نگاه «جزیره سگ‌ها» می‌داند که پس از «آقای فاکس خارق‌العاده» دومین نامزدی اسکار بهترین انیمیشن بلند را برای فیلمساز به ارمغان آورد . یکی از بهترین سکانس های فیلم، رویارویی بین سگ های رقیب، ترکیب بصری یک دوئل کلاسیک وسترن را دارد.
“Isle of Dogs” (2018)
بهترین نماهای «جزیره سگ‌ها» بافت ملموس مینیاتورها را با این جمله که «آنها چطور این کار را می‌کنند؟» ترکیب می‌کنند. سبکی که از انیمیشن استاپ موشن و استفاده حیله گرانه از جلوه های بصری ناشی می شود. وقتی آکادمی اعلام کرد انیمیشن اندرسون در فهرست نهایی اسکار بهترین جلوه‌های بصری قرار گرفته است، چندان غافلگیرکننده نبود. تنها دو فیلم انیمیشن دیگر، “Kubo and the Two Strings” در سال 2017 و “کابوس قبل از کریسمس” در سال 1994، قبل از اینکه “Isle of Dogs” و “The Incredbiles 2” در همان سال برش داده شوند، در فهرست نهایی VFX قرار گرفتند.
“The French Dispatch” (2021)
اندرسون اغلب به دلیل استفاده از رنگ در فیلم‌هایش شناخته می‌شود، اما او و یومن به همان اندازه قادر به خلق یک تصویر سیاه و سفید عالی هستند. دنباله‌های سیاه و سفید فوق‌العاده‌ای که در سرتاسر «The French Dispatch» دیده می‌شوند، از جمله داستان اول، که کاملاً خالی از رنگ است را در نظر بگیرید. یکی از زیباترین تصاویر فیلم، گروه داستان اول را می‌بیند که دور هم جمع می‌شوند تا به آثار هنرمند زندانی موزس (بنیسیو دل تورو) نگاه کنند و تابلویی به یاد ماندنی و چشم نواز خلق کنند.
“Asteroid City” (2023)
یکی از بزرگترین مهارت های اندرسون و یومن این است که چگونه از فضای منفی و فاصله برای انتقال روابط بین شخصیت ها استفاده می کنند. یکی از بهترین نمونه‌های آن، صحنه‌های تکرارشونده «شهر سیارک‌ها» است که در آن والدین مجرد آگی (جیسون شوارتزمن) و میج (اسکارلت جوهانسون) با هم صحبت می‌کنند و به آرامی از پنجره‌های خانه‌های اجاره‌ای خود صحبت می‌کنند. اگرچه جذابیت بین این دو وجود دارد، اما دل شکستگی‌های گذشته مانعی احساسی ایجاد می‌کند – که در چشم‌انداز بیابانی وسیعی که بین آنها دیده می‌شود منعکس شده است.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)